Melvich, Thurso, Dunnet Head, John O'Groats, Wick.

Vandaag hadden we weer een dag met een gouden randje!
Van de avonturen die we samen mogen beleven én de zon die vandaag de hele dag bij ons was!

Gister bedacht ik me, de verslagen terug lezend, dat het toch wel erg leuk is dat hier de schaapjes hun lammeren en de koeien hun kalfjes zo lang bij zich mogen houden. Moeder en kind(eren) huppelen in de wei of op de weg steeds achter elkaar aan. Samen knabbelend van het heerlijke sappige groene gras, dan de kleintjes (die toch al groot worden) drinkend bij moeder. Zo mooi om te zien.
In Nederland worden ze toch wel erg snel van elkaar gescheiden.
Echt een pluspunt van deze manier van boeren!

Vanmorgen tijdens het ontbijt van wentelteefjes besloten dat we 'de punt' van Schotland gingen bekijken, zodat we morgen af kunnen snijden naar Invernesse. De zon scheen volop, en dat is de hele dag zo gebleven.
Echt ontzettend getroffen!
Zeker toen we zagen en hoorden dat er in het eerste stadje wat we aandeden, Thurso, de zandzakken voor de deuren hebben gelegen. We hebben ze gezien inderdaad, de zandzakken. Toch hadden we op dat moment de verbinding met noodweer niet gemaakt.

In Thurso een rondje gelopen. De winkelstraat was niet zo lang en aantrekkelijk. Toch de huizen en straatjes doen authentiek aan. Genieten, met-zonder-jas!
Natuurlijk wilde ik de kerk ook even bekijken! Een kaarsje aansteken is een beetje traditie geworden. Het geeft een bijzonder gevoel, als je wegrijdt en weet dat het lichtje daar nog brandt. We zagen aan het bord bij de kerkdeur van een klein kerkje dat deze open was voor publiek. Daar we al op de terugweg waren van onze wandeling richting auto, dacht ik even alleen de kerk te bezoeken zodat Hans alvast de auto kon opzoeken (en wellicht even kon plassen in die ontzettend handige openbare toiletgebouwen!) Hans houdt niet zo van kerkjes.
Ik trok de deur open van de kerk.
Zat deze vol met dames in bloemetjes shirts, rokjes of jurken. De bloemetjes print zal toeval zijn geweest, maar zoveel dames had ik even niet voorzien. Alle kerkbanken waren zo neergezet dat zij elkaar konden zien en spreken. Ik werd welkom geheten door een vriendelijke dame in een bloemetjes bloesje. Ze gaf mij een beschrijving van hetgeen in de kerk te zien was. Niet veel. Het stond in 4 zinnetjes beschreven... Maaaaaarrrrrr er was koffie, thee en cake én er was een dame in bloemetjes rok die mij graag wilde spreken omdat zij oorspronkelijk Nederlandse was. 'Oké, maar nee echt geen koffie of thee, want mijn man staat nog buiten!'. Ik mocht (lees moest) gaan zitten in de voorste kerkbank, deze stond nog niet in groepspositie, en zij ging ervoor zitten. Ik kon geen kant meer op. Zij maar praten: Zeeland, Amsterdam, 30 jaar in Schotland, bezoek de Oarkney eilanden, wel duur. Ik luisteren. Steeds zeggend dat mijn man nog buiten stond, het leek bij haar niet te deren.
Oooo, en Hans maar wachten.
Uiteindelijk heb ik me los weten te wurmen van deze gebloemde kluwe... Moest toch nog zeker wat schrijven in het gastenboek. Hoefde niet veel te zijn, maar kreeg wel een hele pagina voor mijzelf...
Weer wat geleerd: ik kijk voortaan eerst voor ik een kerk in ga.

Hans had inderdaad heerlijk relaxt gebruik gemaakt van het toilet én een aantal dames geholpen met aanwijzingen waar te parkeren op de parkeerplaats, voordat ik terug kwam.

Doorgereden (in zeer vlot tempo) naar Dunnet Head!
Men zegt dat John O'Groats het Noordelijkste puntje van Groot Brittannië is. Toch alle locals hier zeggen dat het Dunnet Head is. Ook werd ons aangeraden naar Dunnet Head te gaan omdat het er rustiger, minder toeristisch en er een prachtig uitzicht is.
Blij toe dat we geweest zijn. Prachtig plekje! Met leuk klein vuurtorentje. Helemaal helder, zonnig, we konden de Oarkney eilanden zien liggen.

Voor de mensen die een to-do list voor vakanties aan het maken zijn: The Oarkney Eilanden!
Groepen staande stenen, prehistorische stadjes, veel/heel veel natuur, flora en fauna. De overtocht schijnt alleen erg duur te zijn. 100 euro? Je kunt er wel een dagtoer boeken. Dan rijdt een bus met een gids je rond de eilanden.
Ook zijn er boottochtjes rond de eilanden om papegaaiduikers, zeehonden, dolfijnen of andere prachtige beesten te spotten! Echt een aanrader!
Staat ook nog op onze lijst, we zijn er door keuzes niet naar toe gegaan. Toch blijven ze op de lijst! Hoog op de lijst!
(Evenals eiland Mull!)

Wij dachten dus Papegaaiduikers te kunnen spotten,
helaas waren zij er niet.
Wel hebben we dolfijnen gezien! YES!!!
Heel ver, in de verte, door de verrekijker, maar gezien!
Een ervaring rijker. Het leek of ze aan het jagen waren. Een groep naast elkaar springend en duikend door de golven van de oceaan. Wat een mega geweldige ervaring!
Wat kan Hans mega goed spotten!
<3

Door gereden naar John O'Groats. Om zelf te ervaren hoe het zou zijn. Nou inderdaad: druk, toeristisch, geen uitkijkplaats/spotplek, wel een heerlijk lunch tentje.
Lekker gegeten, en snel weer door!
John O'Groats is dan officieel het Noordelijkste punt van GB.
Terwijl het toch eigenlijk echt Dunnet Head is.
Zo grappig ook weer!

Een klein weggetje ingeslagen richting de kust.
Een prachtige plek! Een kust vol grote stenen en kliffen met laagjes steen...
Op deze plek won men begin 19de eeuw flagstones en exporteerde naar heel Europa. Bij toeval vertelde dit een moedertje en zoon dit aan ons. Zij stonden deze plek ook te bewonderden. Nou ja, moedertje stond het uitzicht bewonderen, en mompelde/mopperde tevens iets. Zoon liep over het flagstone-strand mooie grote flagstones te verzamelen om achterin zijn kofferbak mee te nemen naar huis. Moedertje vertelde ons dat haar hele patio al vol lag. Zij keek er niet blij bij, zoon wel! Gewéldig!

Naar Wick.
Vlak voor Wick is nog een vuurtorentje. Daar even gaan kijken!
De vuurtoren was niet toegankelijk voor publiek.
Toch vlak voor de toren bleek er een smal wandelpaadje te zijn richting een enorme ruïne kasteel gebouwd van diezelfde flagstones welke bovenop de kliffen staat.
Wat een pracht zeg. Enorm! Zo groot! Zo goed bewaard gebleven.
Het is gebouwd in 1300 en is zeker tot de 17de eeuw uitgebreid. We konden langs de kliffen naar deze prachtige verrassende magische plek wandelen. Wederom in de zon. Overal langs de route informatie over het voormalige kasteel. Mooi getekend ook, hoe het kasteel er van buiten en binnen uit heeft gezien gedurende de eeuwen heen. Tijdvergetend lang gebleven.
Ook konden we deze ruïne van binnen bekijken middels een brug die door iemand geschonken en herbouwd is.
Wat een ervaring, en weer een avontuur!

Lekker gegeten in Wick.
Fish&Chips.
Teruggereden vol van nieuwe indrukken naar Melvich,
Waar we morgen weer vertrekken naar een nieuw avontuur.
...Hopelijk reist de zon mee...

Liefs,
En tot morgen!

Ik droom van dolfijnen!

Hans en Ancella
X